19 Apr Τα τσαταλια
Γραφει ο Γιωργος Χρηστου
Οι Aμδες του Κερος οπου βρισκοταν το ναρκοπεδιο και το οποιο επρεπε να διασχισουν οι κατοικοι για να πανε στην θαλασσα και χωραφια τους.
ΟΤΑΝ ήρθαν οι Γερμανοί στη Λήμνο το 1941, γωρίζοντας πολύ καλά τη στρατηγική της θέση στο Αιγαίο, την οχύρωσαν. Σε στρατηγικά σημεία έβαλαν κανόνια, έκτισαν πολυβολεία, έβαλαν παρατηρητήρια και σε ορισμένα μέρη που προσφερόταν για απόβαση, έβαλαν νάρκες. Στο χωριό μας ναρκοθέτησαν μια τεράστια περιοχή, τις Άμδες, Κέρος το λέμε σήμερα πια, με νάρκες τόσο εναντίον βαρέων οχημάτων (ταβάδες), όσο και μικρότερες εναντίον προσωπικού (τα λεγόμενα από μας Λυχναρια η τσατάλια γιατί εξείχαν στο πανω μερος τρεις κεραιες). Αυτές τις είχαν χωμένες μέσα στο έδαφος, αλλά με τα χρόνια και με τις βροχές, φάνηκαν τα τσατάλια, τα οποία όταν τα πατούσες επυροδοτείτο η νάρκα, εξφενδονίζοντας χοντρά σκάγια, σαν μπίλιες, τα οποία αν σε εύρισκαν σε σκότωναν. Ας σημειωθεί πως αυτές τις γυαλιστερές μπίλιες, τις παίζαμε σαν βώλους αφού λεφτά δεν υπήρχαν να αγοράσουμε γυάλινους.
ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ λοιπόν μικρών παιδιών της γειτονιάς μου, ούτε δημοτικό δεν πηγαίναμε, βρεθήκαμε κάτω στις Άμδες ακριβώς κάτω από τον Αγιο Γιάννη, διασχίζοντας τις Άμδες από ένα μονοπάτι με κατεύθυνση τη θάλασσα, πηγαίνοντας για τη Αγία Κυριακή. Ήταν ένα ίσιο μέρος με κάπως σκληρή επιφάνεια ,όπου εκεί το χειμώνα λίμναζαν νερά.
Γερμανικη ναρκη Προσωπικου SMi-35
ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ τώρα και φρίττω. Τόσο μικρά παιδιά και κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει ή φοβερίσει για το επικίνδυνο της προσέγγισής μας σε ένα τέτοιο μέρος. Τα καταφέραμε λοιπόν και πέσαμε μέσα σε ναρκοπέδιο, αλλά για μας δεν έτρεχε τίποτα αφού το …διασκεδάζαμε. Τριγύρω μας ήταν γεμάτο τσατάλια, δάσος ολόκληρο από νάρκες εναντίον προσωπικού. ’Αλλα τα τσατάλια από την πολυκαιρία και τις καιρικές συνθήκες ήταν σκουριασμένα και άλλα τα έρμα γυαλιστερά σαν καινούργια. Μάλιστα ένας από μας ,ο Ηλίας ο Χριστοφιδέλλης, παραπάτησε απο το στενο μονοπατι και παραλίγο να πατήσει ενα λυχναρι αν δεν τον συγκρατούσε κάποιος απο την παρεα. Επειδή είμαστε ένα μπούγιο κανείς μας δεν θα γλύτωνε αν την πατούσε ο Ηλίας. ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ και βγήκαμε από τον ναρκοπέδιο και πήγαμε στις πλακούκλες , όπου η Κωσταντνή με το γυιό της τον Αντώνη έπλεναν τυριά στη θάλασσα. Του Αντώνη του καυχηθήκαμε πως είδαμε τσατάλια. Γυάλισε αυτουνού το μάτι γιατί όντας πιο μεγάλος από μας, μάλλον θα είχε δει πώς βγάζανε από μέσα τον δυναμιτη/εκρηκτικο υλικο και τις γυιαλιστερές μπίλιες, και μας ζητούσε φορτικά να του πούμε πού ήταν. Τότε η Κωσταντνή (η μανα του) μας έβάλε πόστα και μας απαγόρεψε να του υποδείξουμε του Αντώνη το μέρος.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και το τυχερό έπεσε σε δυο άλλα μικρά παιδιά που έχασαν τη ζωή τους προσπαθοντας να απελευθερωσουν το λυχναρι και να βγαλουν τις μπιλιες. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που πολύ με πονά την γράφω αλλού και την έχω ήδη δημοσιεύσει.
Όμως δεν ήταν μόνο αυτά τα 2 παιδιά που χάθηκαν από νάρκες, δώρα των Γερμανών κατακτητών. Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος, αφού άλλα 4 νέα παιδιά σκοτώθηκαν από νάρκες, σύνολο δηλ. 6.
Γερμανικη ναρκη για βαρια οχηματα DM-11 (Τους λεγαμε ταβαδες/ταψια λογο του σχηματος της βασης οταν ηταν αδειοι)
No Comments